مـن آواره­ ی نـاکـجـــــایـی­ تــریــن ردّپــــایــم

چه بـی انتهـــایم خـدایــا، چه بی ­انتهــــایـم

مـــرا دارد از خــود تهــی می­ کنــــد ذرّه ذرّه

همان حسّ گنگی که می­ جوشد از ژرفنایم

پُــــرم از غریبـیّ و لبـــریزم از بـی ­شکیبــی

خدایـا نمی­ دانـم امشـب کی­ام، در کجــایم

من و جستجوی تو ای نبض پنهان هسـتی

کجــای زمیــن و زمــانی؟ بگـــو تـا بیــــایم

بگــو از کجـای دلــم می ­وزی، سایه­ روشـن

کـه مـن بــا غریبــانگـی­ های تـو آشنــــایـم 

کبودای زخمی که گل می­ کنی در سـکوتم

بنفشای بغضی که سر می­ کشی از صدایم

چو یک قاصـدک در پریشانی دسـت طوفان

در آشــوب بی ­ســـاحل یـادهـایت، رهـــایم

چو فانوس چشـمانم از آتش و انتظار است

بیــــا، ورنـه تا صبـح می­ پـژمـرد روشنـــــایم

هنــوز این منـم خیــره بر امتـــداد همیشه

که روزی تـو می­ آیی از آن­سوی لحظه­ هایم

******************************

 بیـــا کــه در پــس دیــوارها دلـم پوسید                  از ایـن تـوالـــی و تکـــرارها دلـم پوسید

بیـــا و پنجــره هـای همیشـه را وا کـن                     به سمت کوچه ی دیدارها، دلم پوسید

مــرا بـه آبــی پــروازهـا ببـــر یک صبــح                     که در سکـوت شب غـارها دلـم پوسید

نگاه صیقلی ات کو در این تکـدّر ســـرد                     ز بـس تـراکــــم زنگــارهـا، دلـم پوسـید

به چارگوشـه ی این عنکبوتخانه ی کور                     میــان کشمکــش تـــارهـا دلـم پـوسید

ببــار بر عطش زخـم های تشنه ی من                     کــه در عقیــــم نمکــزارهـا دلـم پوسید

مــرا ببـــــر به تماشـــای آسمــانی ها                      کــه در تلاقــــی دیــــوارهـا دلـم پوسید